Een kleine AB

Beste meisje met de zware bril,

Ik ken je niet, maar ik schat dat je zestien of wat bent. Ik zag je tussen honderden leeftijdsgenoten, gisterenavond. Die ouwe kale man die niet veel verder kwam dan de entree, dat was ik. Rondom mij zelfs mannen in pak, met stropdas. Politici. Fiere mannen. En hun vrouwelijke collega's, in vrolijke jurkjes straalden ook. Eentje glom zelfs, terecht. Maar jij en je leeftijdsgenoten keken misschien wat vreemd op van die ouwe of stijve kerels, maar jullie glunderden ook wel.
Het tafereeltje speelde zich af bij de opening van het gloednieuwe Jeugdcentrum in hartje Poperinge. Na een jaar in de diaspora kan de Poperingse jeugd eindelijk weer fuiven op een steenworp van de Grote Markt, op de rand van het stadspark. En het mag gezegd, het is een schitterend complex. Niet dat ik nog een vaak gesignaleerd fuifbeest ben maar ik ken toch de trieste aanblik van betonnen platenkoten, veredelde hangars en andere treurige krochten die ze dan maar "fuifzaal" noemen. 't Is voor de jeugd, 't zal dus toch naar de verdommenis worden geholpen, schijnt de redenering daarachter te zijn. Niet dus in Poperinge. "Een kleine AB" noemde die glimmende schepen het. Enfin, ze schreeuwde het terwijl Customs door de zaal scheurden. Elke vergelijking loopt mank, maar het minste wat je kan zeggen is dat de stad de jeugd hier au sérieux neemt.
En dat in de Westhoek, die elke dag, nee, zeg vooral elke julimaand, al een halve eeuw lang, weer moet vechten tegen de zogenaamde braindrain. Talentrijke, geëngageerde, intelligente jonge kerels en meiden die na studies in Kortrijk, Leuven of Gent de weg niet meer terugvinden naar de Westhoek. Ook die zag ik in grote getale rondlopen gisterenavond. Die flamboyante, knappe Poperingse twintigers die nu het leger van 50.000 Gentse West-Vlamingen versterken. Zelfs een fantastisch Jeugdcentrum zal daar niet aan verhelpen. Je moet al die jonge gasten met universitaire, artistieke of andere hogeschooldiploma's op zak ook een leven kunnen bieden. Brood op de plank! Liefst met gelei of Nutella. Ik zie ze met lede ogen vertrekken, die talentrijke muzikanten, toneelspelers en tekenaars uit de Kunstacademie, die tappers van het Jeugdhuis, enfin, mijn eigen kinderen zelfs. Zo'n Jeugdcentrum zal ze hopelijk nog wat vaker terug naar de huisstede lokken maar er zijn metrostellen vanuit Rijsel of HSTtreinen uit Gent nodig, liefst gratis, om ze hier ook op een blauwe maandagavond nog te houden.
Maar niet triest zijn, nu. Even genieten, nu. En waar ligt die Perdolan? Had jij die ook van doen, vanmorgen, meisje met de zware bril. Amuseer je vanavond. Ik kan daar niet meer tegen, twee dagen na elkaar.

Wim