zaterdag 25 februari 2012

Trage groet


Beste Willem Vermandere, Dit is hij dus, de laatste brief die ik jou mag schrijven op kosten van Het Nieuwsblad. De volgende keer moet er een zegel op plakken en de lezers zullen niet meer over de schouder mogen meelezen. Onze luttele 1500 tekens (spaties inbegrepen!) moeten plaats maken voor "de waan van de dag". Er is meer plaats nodig voor nieuws. Dat moeten we toegeven, Willem, in onze brieven was geen nieuws te lezen. Hooguit grepen wij een elementje uit de actualiteit aan om te mijmeren over de dingen die voorbij zijn gegaan. Er zat een flinke dosis nostalgie in onze brieven, terwijl geen van ons beiden bepleit dat het vroeger beter was. Maar het verleden draag je nu eenmaal met je mee en het is noodzakelijk dat mensen durven achterom kijken, in de hoop in de toekomst niet dezelfde stommiteiten uit te halen. En ja, ik geef toe, er zit in mij wel iets van een "Opa vertelt", ook al heb ik nog geen kleinkinderen.
De krant zal het zonder dat kleine rechthoekje Westhoekse traagheid moeten doen, maar ook ik zal brieven blijven schrijven. Jij kiest voor papier en zegel, misschien moet ik dan maar helemaal virtueel gaan. Hoe zou 't zijn als er eens wat traagheid in Twitterland kwam? Als er eens een rustplek kwam in die zotte digitale wereld. Als er een Westhoek bestond op het world wide web. Een virtuele plek met veel spaties... Is dat niet onze missie, Willem: stokken in de op hol geslagen wielen steken? Een laatste trage groet, ook aan jou, lezer, en misschien tot weerziens of lezens,
 Je Wim
PS: Bij deze publiceer ik deze laatste krantenbrief maar als eerste blogbrief