Lokaal werk op de plank!

Beste Tim Pauwels,

Ik vernam gisteren dat je de politieke journalistiek (tijdelijk) verlaat. Ik wens je 't beste in je nieuwe baan als deontoloog van de VRT. Het moet wel lukken dat ik je net niet zo erg wou feliciteren met wat dan blijkbaar je laatste journalistieke wapenfeit was: het kopstukkendebat van afgelopen zondag. Het klopt sowieso al niet zo'n debat, na gemeenteraadsverkiezingen, want er zijn een veelvoud van 589 kopstukken in evenveel Belgische gemeenten. Ja, ik zeg 't maar even dat het verkiezingen waren in heel België, een land dat tot nader orde nog even bestaat. Maar goed, ik wil nog aannemen dat zo'n debat erbij hoort na zo'n dag. Maar dat je dan na twee minuten al toelaat dat het eigenlijk alleen nog gaat over juni 2014 en de nationale verkiezingen die we dan te verwerken krijgen. Dat jij de heren kopstukken daarover niet op de vingers hebt getikt en ze opnieuw naar het lokale debat hebt gedreven,  neem ik je een beetje kwalijk. Trouwens, de hele VRT heeft deze lokale verkiezingen in zijn totaliteit veel te nationaal aangepakt, alsof ze waterdragers waren voor die partij die dat zo graag wou. Al wil ik je graag geloven als je oprecht beweert dat jij persoonlijk kleurloos bent.
Nochtans, beste Tim, je kent de Westhoek goed. Je bent er een regelmatige gast. Afgelopen zomer nog was je één van de allereerste gasten in onze Kinderbrouwerij in Reningelst, op zondag 1 juli, een beetje puffend van het fietsen, biologisch tuinsapje in de hand. Dus zou je verdomd goed moeten weten dat er werk op de plank is in al die lokale besturen. Dat het er echt wel om doet, heel lokaal, in al die gemeenten. En dat dat helemaal niet stilvalt in juni 2014. Dat er werk genoeg is om door te gaan tot 2018. We hebben in de Westhoek een Frans-Belgische grens waarvan we in 2013 de 300ste verjaardag herdenken. Er is een Wereldoorlog waarvan we de 100ste verjaardag herdenken, tot in 2018! Maar het gaat om veel meer dan die dingen waarover we tot in Brussel willen roepen. Er moet hier ook gewoon plaats zijn voor onze kinderen om te spelen, om school te lopen, om voor en na school opgevangen te worden, om veilig te fietsen. En hun ouders willen graag in de streek werken en zich ontspannen, in sportzalen en culturele centra, in parken en bossen. Ze willen naar winkels rijden en er parkeren. Ze willen open weilanden en akkers. En hun grootouders willen liefst in hun huisje blijven wonen, met thuisverpleging en een taxidienst om ook nog eens door die winkel te kunnen lopen, schuifelend met de rolator. Of als 't niet meer lukt, willen ze een bed in een rusthuis, met zicht op de kerktoren van het dorp waar ze zijn geboren, waar ze hun kinderen hebben zien opgroeien. Ze willen hun kleinkinderen voor het raam zien passeren onderweg naar school. Zie je, Tim, dat zijn dingen waar die lokale politici allemaal mee bezig zijn, moeten zijn of zo niet dan worden ze er wel constant op aangesproken. Ik kon me niet van de indruk ontdoen dat die kopstukken daar niet bepaald van wakker lagen. Ze gaven mij de kwalijke indruk dat politici op de avond van de verkiezingen zich vooral zorgen maken over de volgende verkiezingen. En geloof me, lokale politici zitten niet zo in mekaar. Want zij moeten elke dag weer de straat op, onderweg naar hun gewone werk. Geen kans om wereldvreemd te worden!
Kijk, beste Tim Pauwels, dat had je ook wel eens mogen zeggen op je laatste werkdag als politiek journalist. Maar deontologisch zou dat niet helemaal koosjer zijn geweest, zeker?
Beste groeten uit Reningelst en altijd welkom voor een tuinsapje of een lokaal biertje,
Wim

Stemplicht

Beste Lezer,

Ik ben nu in de eerste plaats een brief aan jou verschuldigd want sinds 11 september (hoe dwaas kan je zijn om precies dan te schrijven?) heb ik niets meer van me laten horen. Ik heb schoon schrijven over die rustige Westhoek en dat trage ritme dat we er hier op na houden. Niks van, ik hol mezelf achterna! Gek genoeg dikwijls ook om dingen te realiseren waardoor mensen precies wél zouden kunnen genieten van die Westhoek zoals ik hem graag heb, zoals ik hem beleef, zoals de Westhoek en bij uitbreiding de hele wereld er op zijn mooist op staat. Ik wil dat ze muziek horen of zelf spelen, dat ze goed theater te zien krijgen, dat ze creatief bezig kunnen zijn, dat ze ook in hun glas en op hun bord van de authenticiteit van de Westhoek kunnen genieten, dat ze verrassende plekken ontdekken, dat ze die verdomde oorlog hier weervinden en vertrekken met een krop in de keel. Al die dingen. Daar ben ik mee begaan. En dat kost tijd, in mijn betaalde baan, in mijn artistieke bezigheden,  in mijn engagement in de Westhoek. Het is de paradox van de actieve mens. De sterrenchef die haastig een croque achter de kiezen duwt, de onderwijzer die geen tijd heeft om zelf nog bij te leren, de schrijver die niet meer aan lezen toe komt...
Of zouden het die verkiezingen van zondag zijn die mij een schrijfkramp bezorgen? Ik behoed mij om me in het debat te mengen, tenzij ik het mag modereren natuurlijk... Ik ben niet vies van politiek. Wie een beetje actief is, doet altijd aan politiek. In wat je doet breng je mensen samen of je scheidt ze van elkaar. Je spant ze voor een maatschappelijke kar, je getuigt hen of overtuigt ze van je maatschappelijke visie, je maakt zelfs economische en ecologische keuzes. Je doet aan politiek, ook al is dat geen partijpolitiek. Het is op eieren lopen dezer dagen want de politiek die je in je leven voert, heeft dikwijls meer dan één partijkleur. Nu ook weer geen zeven. En al helemaal niet die... Ik bewonder ze, de mannen en vrouwen die de voorbije maanden hun nek hebben uitgestoken om kleur te bekennen en zich hebben geëngageerd om één bepaalde politieke, nee, partijpolitieke visie uit te dragen. Het dingen naar die stem is altijd wat sneu. Het heeft iets zieligs maar ik voel veel mededogen voor hen. Mijn baan is altijd het perfecte alibi geweest om niet in de partijpolitiek te stappen maar daarzonder zou ik misschien ook wel laf genoeg geweest zijn om het niet te doen. Om aan de wal te blijven roepen dat het schip stuurloos rondzwalpt. Nee, ik heb met ze te doen en ik bewonder ze mateloos. Aan mijn stemplicht voldoen is, is de enige dienst die ik hen kan bewijzen.
En dan stem ik voor wat traagheid, voor tijd om wat te genieten van die Westhoek van ons en voor wie die graag wil delen met andere mensen. 25 moeten we er vinden in Poperinge. Dat moet toch mogelijk zijn... Misschien moet ik hen dan maar een brief schrijven, na zondag.
Wim