Het is jouw maand, ook al wordt die ingezet door de goddelozen met hun rode vlaggen. Niet helemaal onlogisch want die zoon van je was ook een socialist. Het zat je niet mee met die jongen. Krijg dat als moeder maar eens in de wieg geworpen. En aan die onbevlekte conceptie ervan heb je ook al niet veel plezier beleefd, vermoed ik. Met die vader heb ik het toch wat lastig. Als hij de mens naar zijn evenbeeld heeft geschapen, dan had hij't beter zo gelaten. Wie schept nu iets waar genen in zitten die Hitlers, Stalins en Breivikken kan voortbrengen?
Maar met jou heb ik wel iets. 't Is te zeggen, ik heb met je te doen. Je leven wordt wel eens in "zeven smarten" samengevat en ik durf geloven dat in jouw biografie meer smart dan luim te vinden was. Is het daarom dat precies jij de grote troostbrenger in troosteloze dagen was en bent? Ik reed van de week nog door Klerken waar ze na de Eerste Wereldoorlog een Lourdesgrot met jouw beeltenis bouwden boven op een Duitse bunker. Je vertrapt er als het ware, met blote voeten, de oorlogswaanzin die de hele omgeving naar de verdommenis hielp. Ik was niet zo lang geleden in Lourdes, het echte Lourdes. Wat een menselijke ellende vind je daar samen, bijgod! Je kan het intriest noemen, volksverlakkerij. Maar vreemd genoeg vond ik er alleen maar blije mensen, hoopvolle mensen, of mensen die hun lot aanvaardden. Enfin, mensen die troost hadden gevonden. Dat is pas miraculeus...
Ons ouderlijk huis stond afgeladen vol beeltenissen van jou. Moeke koesterde ze allemaal. Wij hebben er zowaar ook vier. Of nee vijf, want er zit nog een Michelangeloreplica in de tuinmuur. Op zondagmorgen kon ons vader de trap afkomen terwijl hij uit volle borst "Liefde gaf u duizend namen" zong. En op zaterdagavond moesten wij naar het kapelletje op de Zevekote om de paternoster af te dreunen. Hoe saai kan je 't bedenken, maar wat een aparte sfeer van verbondenheid voelden we toen. Ze zijn haast allemaal dood, de dibben en trutten (zo noemden we ze) die rondom ons stonden in dat kapelletje.
Zie je, onzevrouwke, het komt toch altijd weer bij dat fundamentele gevoel van melancholie, die komt, des avonds, voor het slapen gaan... Hier in de Westhoek word ik letterlijk nog op elke hoek van de straat herinnerd aan dat vrouwke dat zo aanwezig was in mijn jeugd. Nostalgie, het schijnt not done in deze twittertijden. Maar ik val er nu eenmaal aan ten prooi. En helemaal als 't zo'n strontweer is in de meimaand. Vroeger, ha, vroeger was 't altijd mooi weer... Troosteloos weer is 't nu en dan geeft het gemijmer aan hoe jij steeds weer opduikt in mooie herinneringen mij, jawel, troost.
Geniet van je maand,
Wim
Geen opmerkingen:
Een reactie posten