De laatste Dubliner

Beste Barney McKenna,
Je hebt deze stralende Paasochtend niet gehaald. Je bent ineen gestuikt bij 't nippen aan een kop koffie, 's ochtends. Dat is bijna ironisch voor wie hield van de nacht en de Ierse whiskey als de beste maaltijd beschouwde.
Ik heb je leren kennen als kind. Mijn oudste broer bracht een LP mee van The Dubliners, jullie debuutplaat, waarop jullie speelden in de oorspronkelijke bezetting: Ronnie Drew, Ciaran Bourke, Luke Kelly en jijzelf op de banjo. Het was de allereerste folkplaat die bij ons thuis binnen kwam. En het zou nog een jaar of zeven duren voor de tweede kwam, via mijn andere broer die The Chieftains had ontdekt. Daarna was het hek van de dam. Mijn eerste folkplaat was er ook één van jullie: Live at Montreux, uit 1974. Daarop stond dat magistrale lied "The town that I loved so well", wat een fantastische zanger was die Luke Kelly toch. En natuurlijk ook jouw bravourestuk: "The Mason's Apron", waarin je met je banjo een duel aangaat met de fiddle van John Sheahan.
Het was die allereerste plaat, uit 1964, die mij dik tien jaar later in Dranouter zou brengen, in folkkroeg "De Zon". Het waren de gloriejaren voor de folk in Vlaanderen, Frankrijk en Groot-Brittannië. En die waren, tot spijt van wie 't benijdt, door jullie voorbereid vanuit Ierland. Waren jullie met "Seven drunken nights" en "Whiskey in the jar" niet in Top of the Pops beland, naast The Beatles (!), dan zou de folkrevival het gegarandeerd een stuk lastiger hebben gehad. Zelfs de toen veruit populairste groep in Vlaanderen, Rum, heeft alles aan jullie te danken. Het was een optreden van The Dubliners in de Alma in Leuven die Wiet van de Leest, Dirk Van Esbroeck en Paul Rans er uiteindelijk toe overhaalde om zelf een groep te stichten. Als bedankje zetten ze een vertaling van die andere Dublinersklassieker, "The Black Velvet Band" op hun eerste LP.
Enfin om maar te zeggen, beste en diepbetreurde Barney, zonder jou en je maten was folkkroeg "De Zon" er misschien nooit gekomen en was Alfred den Ouden ook nooit op dat gekke idee gekomen om een folkfestival te organiseren. En de cirkel was helemaal rond toen jij in 1984 op het podium van dat festival stond. Ik heb je toen gezien en daarom schrijf ik je, vanuit de Vlaamse Westhoek, een afscheidsbrief. Want de zuidkant van die Westhoek zou er ook wat stiller en anoniemer bij hebben gelegen was er dat festival niet geweest. Dranouter is niet zozeer een plaatsnaam dan wel een merknaam. Het staat voor muziek, akoestische muziek, muziek met wortels, muziek die iets meer wil vertellen dan zomaar klinken. Zie je, eigenlijk haalde jij, zonder dat te beseffen, dat onooglijke gat van tussen de plooi tussen Kemmel- en Ravelsberg. Een bedankje is wel op zijn plaats. Merci Barney en bij de eerstvolgende Guinness die ik in 't Folk in Dranouter drink, klink ik op jou. Slainte,
Wim
PS: Op 8tracks maakte ik een afspeellijstje ter uwer ere (zie link rechts boven)