Van de week las en hoorde ik nogal wat gejuich over 20 jaar Duinendecreet. 99 schadeclaims behandeld, 1000 hectare duin gevrijwaard. Waarom merk ik daar niets van in de duintjes van onze kinderjaren? Enfin, het enige wat ik merk is dat ze verdwenen zijn. Dat las je trouwens tussen het gejuich door. Voor de kleine, versnipperde lapjes duin heeft het Duinendecreet niets kunnen doen. En precies die duintjes waren ons paradijs.
Van op het balkom van jullie speelkamer kon je zo de duinen in springen. Een waaghalzerijtje waar ik ze toch een beetje voor kneep. Van die duin, aan jullie achterdeur in St.-Idesbald kon je helemaal tot in Koksijde Bad door het zand lopen. Het was een ketting van kleine duintjes van een paar are groot, behalve dan die aan Ster-der-Zee. Dat zijn nu nog de enige die zijn overgebleven. Overal elders staan er nu gedrochten die op een villa willen lijken maar erg veel weg hebben van een flatgebouw. Ik vertel het mijn kinderen wanneer we nu via de kleine straatjes hetzelfde traject afleggen. Soms probeer ik nog de doorsteek te maken tussen twee van die bouwsels door. Dan kijken ze mij een beetje gek aan: ons vader is weer nostalgisch...
Wij, de kleine kozijntjes moesten op onze poep gaan zitten en jullie, grote neven, trokken ons het duin af. Zo kregen we een prachtige piste voor onze knikkers. Zakken, kilo's knikkers kochten we elke zomer opnieuw. En ik ken nog al hun namen. De gele waren die van Merckx. Vanaf '69 reed hij tenslotte haast elke zomer van mijn jeugd in 't geel. Rood waren die van Flandria: Freddy Maertens of Eric Leman. Van Looy en De Vlaeminck waren in 't blauw en Frans Verbeeck en de Watneys waren in 't wit. En dan was er nog groen, voor coureurs waar we niet van hielden: Benoni Beheyt of Bernard Thévenet. Vijftig knikkers hadden we (marbels noemden jullie die en wij, uit de Westhoek profonde: maais) en per afdaling viel de laatste af. Voor één wedstrijd hadden wij zelf dus 50 keer die duinenhelling op en af gerend. En of we goed sliepen 's nachts!
Weg, allemaal, die speelduintjes waar we Franstalige kolonies pestten, politie en bandiet speelden en vrijende stelletjes bespiedden. Het duinendecreet heeft 1000 hectare duinen gespaard. Fantastisch, maar ze dragen allemaal een naam, er lopen bewegwijzerde wandelpaden door en er staan borden met informatie over fauna en flora. De duinen zijn iets bijzonders geworden, alsof ze nooit zo vanzelfsprekend zijn geweest als... als een Belg die de Tour de France wint.
Beste groeten, Geert en hopelijk treffen we mekaar tijdens de Paasvakantie aan zee,
Wim
ik heb dat zelf nog gedaan, dat van die tour de france. 't was wel niet met maais, maar met petanqueballen. 't was wel niet van de duin, achter Tantilda - die bestond wel nog, maar wij hadden precies toch wat schrik om naar die duin te gaan, vermoedelijk omdat de weg naar de duin precies langs Tantilda liep - maar van de helling op het strand voor de drie dolfijnen. 't was ook geen tour de france, ik weet niet precies meer welke koers het was. het was een strandcross, in Koksijde. in Baldje. en 't was ook met mijn neef. Panjieter. heelder namiddagen.
BeantwoordenVerwijderenik was dat vergeten. merci voor de herinnering. kd
Herinner mij dat we, in één van je melancholische momenten, één van die speelduintjes zijn ingetrokken met een stuk of tien man en wat knikkers... jij hebt toen de piste gemaakt en je vertelde toen ook van al die namen die je gaf aan die knikkers.
BeantwoordenVerwijderenIn de duinen achter Tantilda hebben elke, an, eva, boud en ik gelukkig nog heel wat kunnen spelen. Heerlijk was dat, en ook ik kijk daar met melancholie op terug. Het waren mooie tijden. x Vanessa