Het moet van de zomer van 1983 geleden zijn dat ik je nog een brief schreef. Dat deden we van op huwelijksreis in Spanje. Om jou en Vake te bedanken voor het mooie trouwfeest en voor alles dat ons had gebracht tot die dag en die beslissing om mekaar die belofte te doen. Het zal straks 15 jaar geleden zijn dat we jou voor 't laatst kwamen opzoeken voor Moederdag, maar die sterke moeder, die leidersrol die je wel moest opnemen bij ontstentenis van een vader die thuis was, die rol had je al veel vroeger moeten lossen.
Morgen is 't weer moederdag en ik zal ongetwijfeld wel eens aan je denken. Zeker sinds ik bij ons laatste verblijf aan zee in jullie laatste woning, foto's vond van jou als jonge moeder, als bruidje, als verliefde bakvis, als tiener zelfs. Wat was je mollig hè?
Moederdag mag dan door mensen die als bewuste, consuminderende burgers (met altijd dat vleugje cynisme) in het leven staan, worden afgedaan als een commerciële boel en zo vegen ze het dus op één hoopje met Valentijn en Halloween. Die laatste twee mag je zo van de kalender halen maar één dagje die vrouwen die niet alleen de last van de zwangerschap en de pijn van de verlossing hebben moeten dragen, maar doorgaans ook het meest moeten opdraaien voor alle praktische en opvoedkundige poespas, om maar van het troosten van de kleine en grote verdrietjes te zwijgen, één dagje voor hen is echt niet overbodig. Niet dat vrouwen die zich niet tot het moederschap geroepen voelen, geen bewonderenswaardig leven kunnen leiden, maar als ze wel moeder zijn, doe ik er toch ongelooflijk mijn hoed voor af. Ik ben een vader, niet eens zo'n onverschillige denk ik, maar ik weet hoe onevenwichtig het doorgaans verdeeld is. En daar hebben zelfs nieuwe mannen niet altijd greep op. Een moederhart zit nu eenmaal anders in elkaar.
Wat moeten er veel gebroken zijn, toen, als je hun zonen telt op de dodenakkers van de Westhoek rijdt. Hoe zong Willem het: "Altijd iemands vader, altijd iemands kind." Je zal het maar meemaken dat dat wezentje dat jij met je eigen kracht uit je schoot hebt gebaard, dat wicht dat je voor 99% met jouw bloed en jouw lichaam hebt gekweekt (van dat herenkwakje zal het toch niet komen zeker), dat ze je eigen vrucht in een uniform stoppen en opdracht geven om andere kinderen geboren uit andere moederschoten te gaan afschieten. En als je je eigen kind dan niet meer ziet thuis komen, als die dooie vrucht dan voor eeuwig achterblijft in een ver en vreemd stuk grond, dan kan ik me niet inbeelden dat je daarbij denkt: "If I should die, think only this of me: that there's a corner in a foreign field that is forever England." Laat die onzin maar over aan naïeve, mannelijke dichters die nog niet wisten wat hen te wachten stond. Die nog niet beseften dat ze straks, in dat vreemde land nog zouden huilen om hun... mama.
Dag Moeke, 't was fijn om nog eens met je te praten. De kinders stellen 't goed. Ze komen morgen wel langs, voor moederdag.
je Wim
Geen opmerkingen:
Een reactie posten