Ik ben nu in de eerste plaats een brief aan jou verschuldigd want sinds 11 september (hoe dwaas kan je zijn om precies dan te schrijven?) heb ik niets meer van me laten horen. Ik heb schoon schrijven over die rustige Westhoek en dat trage ritme dat we er hier op na houden. Niks van, ik hol mezelf achterna! Gek genoeg dikwijls ook om dingen te realiseren waardoor mensen precies wél zouden kunnen genieten van die Westhoek zoals ik hem graag heb, zoals ik hem beleef, zoals de Westhoek en bij uitbreiding de hele wereld er op zijn mooist op staat. Ik wil dat ze muziek horen of zelf spelen, dat ze goed theater te zien krijgen, dat ze creatief bezig kunnen zijn, dat ze ook in hun glas en op hun bord van de authenticiteit van de Westhoek kunnen genieten, dat ze verrassende plekken ontdekken, dat ze die verdomde oorlog hier weervinden en vertrekken met een krop in de keel. Al die dingen. Daar ben ik mee begaan. En dat kost tijd, in mijn betaalde baan, in mijn artistieke bezigheden, in mijn engagement in de Westhoek. Het is de paradox van de actieve mens. De sterrenchef die haastig een croque achter de kiezen duwt, de onderwijzer die geen tijd heeft om zelf nog bij te leren, de schrijver die niet meer aan lezen toe komt...Of zouden het die verkiezingen van zondag zijn die mij een schrijfkramp bezorgen? Ik behoed mij om me in het debat te mengen, tenzij ik het mag modereren natuurlijk... Ik ben niet vies van politiek. Wie een beetje actief is, doet altijd aan politiek. In wat je doet breng je mensen samen of je scheidt ze van elkaar. Je spant ze voor een maatschappelijke kar, je getuigt hen of overtuigt ze van je maatschappelijke visie, je maakt zelfs economische en ecologische keuzes. Je doet aan politiek, ook al is dat geen partijpolitiek. Het is op eieren lopen dezer dagen want de politiek die je in je leven voert, heeft dikwijls meer dan één partijkleur. Nu ook weer geen zeven. En al helemaal niet die... Ik bewonder ze, de mannen en vrouwen die de voorbije maanden hun nek hebben uitgestoken om kleur te bekennen en zich hebben geëngageerd om één bepaalde politieke, nee, partijpolitieke visie uit te dragen. Het dingen naar die stem is altijd wat sneu. Het heeft iets zieligs maar ik voel veel mededogen voor hen. Mijn baan is altijd het perfecte alibi geweest om niet in de partijpolitiek te stappen maar daarzonder zou ik misschien ook wel laf genoeg geweest zijn om het niet te doen. Om aan de wal te blijven roepen dat het schip stuurloos rondzwalpt. Nee, ik heb met ze te doen en ik bewonder ze mateloos. Aan mijn stemplicht voldoen is, is de enige dienst die ik hen kan bewijzen.
En dan stem ik voor wat traagheid, voor tijd om wat te genieten van die Westhoek van ons en voor wie die graag wil delen met andere mensen. 25 moeten we er vinden in Poperinge. Dat moet toch mogelijk zijn... Misschien moet ik hen dan maar een brief schrijven, na zondag.
Wim
Geen opmerkingen:
Een reactie posten