dinsdag 12 februari 2013

BOB DE GROOF I.M.

Beste Bob,

Dat net jij en op deze manier mij uit mijn winterslaap kan halen.
Vorige week al was de zin me bekropen om weer aan 't schrijven te slaan. De winterslaap heeft me deugd gedaan. En het is met enige twijfel dat ik weer het forum beklim. Ik mocht n.a.v. Gedichtendag in Alveringem een keuze maken uit mijn geliefkoosde poëzie. Ik las ook het gedicht "De Slekke" van Guido Gezelle: "wacharme, en ik ben uitgekropen". Redelijk herkenbaar voor Westhoekers. We blijven zo graag in ons eigen slakkenhuis, in 't donker keldergat zitten. De grote wereld en het felle zonlicht (van de spotlights) is niet echt aan ons besteed. En toen was er plots die SMS van een collega om jouw dood te melden...
Ach Bob, hoezeer voelde ik mij als Gezelles Slekke toen ik de eerste weken en maanden in de gangen en kantoren (om maar te zwijgen van de studio's) van het Omroepgebouw in Kortrijk vertoefde. Hoe onbenullig en zelfs achterlijk voelde ik me toen ik jou en Jan De Bruyne bezig hoorde aan tafel over de middag. Een microfoon was vergroeid met jullie arm en Louis Paul Boon, Claus of Julien Schoenaerts hadden jullie al allemaal, soms verschillende keren, dat ding tegen de neus geduwd. Ik deed het in mijn broek om te bellen voor een interview met een schepen van Zuienkerke... Ik was germanist maar moest nog mijn eerste Boon of Claus lezen!
Wat een leermeester heb ik in jou gevonden! Die zachtheid waarmee jij mij (en andere jonge collega's) binnen loodste in de wondere wereld van het échte radiomaken. Jij leerde dat het niet stopte bij het opnemen van een gesprek. Het radiomaken begon toen pas. Je had je meest substantiële ingrediënt maar er moest nog gekookt worden. Jij maakte radio zoals Kobe Desramault kookt: met liefde voor elk onderdeel van je gerecht, met een voorkeur voor het pure, het authentieke, het niet-valse. Goeie radio maken is auditieve gastronomie. De definitie lijkt simpel maar er was iemand als jij nodig om me dat inzicht te geven.
Ik schrijf je uit de Westhoek, Bob. Jawel, ondanks dat vizier, dat jij als erudiet stadsmens zo opentrok, ben ik hier toch gebleven. Je had veel sympathie voor de streek en hebt er met je programma "Inpakken en Westwezen" talloze keren aandacht voor gehad. Het toeristische promopraatje was aan jou niet besteed maar je kon bijna de ziel van de Westhoek vatten in je reportages. Je stuurde ook Wannes van de Velde als writer-in-residence (lang voor dat woord bestond) naar ons dorp, waar hij er het café van Berten en Godelieve beschreef, afgeladen vol opgeblonken oorlogsmunitie. En ik herinner me je anaecdote toen je te gast was op een boerderij in Dranouter. De boerin vertelde dat ze 4 joêrs had, 2 knecht'n en 2 misjes. En jij was de kluts kwijt. "Wat een herenboeren, met twee knechten en twee meiden! En nog eens vier zonen ook!" Het was lachen, 's middags aan tafel, drie hoog boven die lelijke skyline van de stationsbuurt van Kortrijk. De zachtheid van je stem maakte elk verhaal een beetje literatuur.
Toen je, om ergens sous-chef te worden in Brussel, de microfoon en de studio ongeveer voor goed achter je liet (op enkele fantastische radiocolumns na) stierf de Vlaamse radio een beetje. Nu je er zelf ook niet meer bent, besef ik dat die radio nooit meer terugkeert. Laat alsjeblief een of ander radiojong op de VRT het gezegende idee hebben om het volledige werk van jou via podcast ter beschikking te stellen. Want ook radioschoonheid biedt troost.
Dag Bob.

Je nederige leerjongen,

Wim

1 opmerking:

  1. I wrote a short post today about what Bob means to me.

    dansteer.wordpress.com/2013/02/14/4-personal-memories-of-bob-de-groof

    I hope it will get others thinking about their own personal stories, in their own way.

    Thanks for this post.

    @dan_steer

    BeantwoordenVerwijderen