Waar kinderdromen gisten

Beste Brouwer Six,

Je brouwerij, waar jij in 1963 de brouwboeken dichtsloeg, kwam de voorbije weken mooi in het nieuws. En ikzelf ook. Dus dacht ik, na enige aarzeling: niet flauw doen, laat ik maar eens over en voor eigen winkel praten.
Toen jij het brouwen voor bekeken hield, werd het hele complex van de mouterij en de brouwerij St.-Joris   in Reningelst één grote opslag voor alles waar jij mee begaan was: de wielerclub, de brandweer, de tientallen cafés die je in je bezit had en natuurlijk ook je duiven. Vooral die gevederde vrienden lieten niet zo'n aardige sporen achter, tussen het prachtige brouwmateriaal dat stilaan onherkenbaar verkommerde. Keer op keer toen we doorheen de ruïnes dwaalden, veertig jaar later, ontdekten we weer nieuwe koperen kuipen en prachtige ingenieuze instrumenten. Je zou haast weer zin hebben gekregen om er opnieuw te brouwen. Maar dat kon niet meer want je had, met een goedgelovig hart, enkele essentiële elementen, zoals de roerkuip, doorverkocht aan mooipraters die uiteindelijk nooit een druppel most of vlok gist in de buurt van de tuigen zouden laten komen.
Enfin, het noopte ons tot andere toekomstplannen met jouw gebouwen en die hebben we gevonden. Jij had zelf "'kind noch kraai", zoals dat hier heet, maar toch worden kinderen een beetje koning in jouw brouwerij. Ze krijgt zelfs de naam "Kinderbrouwerij". We gaan er voorstellingen maken voor gezinnen met kinderen: muziek, dans, theater, film, tentoonstellingen. De hele site moet een thuis worden voor kinderen en hun ouders, grootouders, ooms en tantes. Ik wed dat volwassen mensen er heel even weer het kind in zich zullen laten boven komen.
En als de homo sapiens ook altijd een beetje een homo ludens is, dan zal die spelende mens zijn hart kunnen ophalen in onze gezinskroeg, waar je samen met iets lekkers in je glas ook een rijk menu aan spelletjes krijgt geserveerd. Heel wat van die spelletjes kregen een eigen Westhoekthema mee. Na de streekgastronomie is er nu ook een streekspelonomie.
Over 32 dagen moet onze Kinderbrouwerij open gaan. De zenuwachtigheid om die deadline houdt me vele uren wakker maar op een zonnige dag als deze, droom ik van een brouwerijkoer vol spelende kinderen, banken en stoelen met monkelende dames en heren die na de eerste schroom te hebben overwonnen, zich onomwonden hebben overgegeven aan de spelletjesdrift en een kransje dorpelingen dat tevreden meesmuilt en denkt: Jef den brouwer, die draait zich nu niet van wrok in zijn graf, nee, die maakt nu een klein vreugedansje in zijn pompeuze grafkelder.

Wim
www.kinderbrouwerij.com

Moederdag

Liefste Moeke,

Het moet van de zomer van 1983 geleden zijn dat ik je nog een brief schreef. Dat deden we van op huwelijksreis in Spanje. Om jou en Vake te bedanken voor het mooie trouwfeest en voor alles dat ons had gebracht tot die dag en die beslissing om mekaar die belofte te doen. Het zal straks 15 jaar geleden zijn dat  we jou voor 't laatst kwamen opzoeken voor Moederdag, maar die sterke moeder, die leidersrol die je wel moest opnemen bij ontstentenis van een vader die thuis was, die rol had je al veel vroeger moeten lossen.
Morgen is 't weer moederdag en ik zal ongetwijfeld wel eens aan je denken. Zeker sinds ik bij ons laatste verblijf aan zee in jullie laatste woning, foto's vond van jou als jonge moeder, als bruidje, als verliefde bakvis, als tiener zelfs. Wat was je mollig hè?
Moederdag mag dan door mensen die als bewuste, consuminderende burgers (met altijd dat vleugje cynisme) in het leven staan, worden afgedaan als een commerciële boel en  zo vegen ze het dus op één hoopje met Valentijn en Halloween. Die laatste twee mag je zo van de kalender halen maar één dagje die vrouwen die niet alleen de last van de zwangerschap en de pijn van de verlossing hebben moeten dragen, maar doorgaans ook het meest moeten opdraaien voor alle praktische en opvoedkundige poespas, om maar van het troosten van de kleine en grote verdrietjes te zwijgen, één dagje voor hen is echt niet overbodig. Niet dat vrouwen die zich niet tot het moederschap geroepen voelen, geen bewonderenswaardig leven kunnen leiden, maar als ze wel moeder zijn, doe ik er toch ongelooflijk mijn hoed voor af. Ik ben een vader, niet eens zo'n onverschillige denk ik, maar ik weet hoe onevenwichtig het doorgaans verdeeld is. En daar hebben zelfs nieuwe mannen niet altijd greep op. Een moederhart zit nu eenmaal anders in elkaar.
Wat moeten er veel gebroken zijn, toen, als je hun zonen telt op de dodenakkers van de Westhoek rijdt. Hoe zong Willem het: "Altijd iemands vader, altijd iemands kind." Je zal het maar meemaken dat dat wezentje dat jij met je eigen kracht uit je schoot hebt gebaard, dat wicht dat je voor 99% met jouw bloed en jouw lichaam hebt gekweekt (van dat herenkwakje zal het toch niet komen zeker), dat ze je eigen vrucht in een uniform stoppen en opdracht geven om andere kinderen geboren uit andere moederschoten te gaan afschieten. En als je je eigen kind dan niet meer ziet thuis komen, als die dooie vrucht dan voor eeuwig achterblijft in een ver en vreemd stuk grond, dan kan ik me niet inbeelden dat je daarbij denkt: "If I should die, think only this of me: that there's a corner in a foreign field that is forever England." Laat die onzin maar over aan naïeve, mannelijke dichters die nog niet wisten wat hen te wachten stond. Die nog niet beseften dat ze straks, in dat vreemde land nog zouden huilen om hun... mama.
Dag Moeke, 't was fijn om nog eens met je te praten. De kinders stellen 't goed. Ze komen morgen wel langs, voor moederdag.

je Wim

Ave

Liefste Onzevrouwke,

Het is jouw maand, ook al wordt die ingezet door de goddelozen met hun rode vlaggen. Niet helemaal onlogisch want die zoon van je was ook een socialist. Het zat je niet mee met die jongen. Krijg dat als moeder maar eens in de wieg geworpen. En aan die onbevlekte conceptie ervan heb je ook al niet veel plezier beleefd, vermoed ik. Met die vader heb ik het toch wat lastig. Als hij de mens naar zijn evenbeeld heeft geschapen, dan had hij't  beter zo gelaten. Wie schept nu iets waar genen in zitten die Hitlers, Stalins en Breivikken kan voortbrengen?
Maar met jou heb ik wel iets. 't Is te zeggen, ik heb met je te doen. Je leven wordt wel eens in "zeven smarten" samengevat en ik durf geloven dat in jouw biografie meer smart dan luim te vinden was. Is het daarom dat precies jij de grote troostbrenger in troosteloze dagen was en bent? Ik reed van de week nog door Klerken waar ze na de Eerste Wereldoorlog een Lourdesgrot met jouw beeltenis bouwden boven op een Duitse bunker. Je vertrapt er als het ware, met blote voeten, de oorlogswaanzin die de hele omgeving naar de verdommenis hielp. Ik was niet zo lang geleden in Lourdes, het echte Lourdes. Wat een menselijke ellende vind je daar samen, bijgod! Je kan het intriest noemen, volksverlakkerij. Maar vreemd genoeg vond ik er alleen maar blije mensen, hoopvolle mensen, of mensen die hun lot aanvaardden. Enfin, mensen die troost hadden gevonden. Dat is pas miraculeus...
Ons ouderlijk huis stond afgeladen vol beeltenissen van jou. Moeke koesterde ze allemaal. Wij hebben er zowaar ook vier. Of nee vijf, want er zit nog een Michelangeloreplica in de tuinmuur.  Op zondagmorgen kon ons vader de trap afkomen terwijl hij uit volle borst "Liefde gaf u duizend namen" zong. En op zaterdagavond moesten wij naar het kapelletje op de Zevekote om de paternoster af te dreunen. Hoe saai kan je 't bedenken, maar wat een aparte sfeer van verbondenheid voelden we toen. Ze zijn haast allemaal dood, de dibben en trutten (zo noemden we ze) die rondom ons stonden in dat kapelletje.
Zie je, onzevrouwke, het komt toch altijd weer bij dat fundamentele gevoel van melancholie, die komt, des avonds, voor het slapen gaan... Hier in de Westhoek word ik letterlijk nog op elke hoek van de straat herinnerd aan dat vrouwke dat zo aanwezig was in mijn jeugd. Nostalgie, het schijnt not done in deze twittertijden. Maar ik val er nu eenmaal aan ten prooi. En helemaal als 't zo'n strontweer is in de meimaand. Vroeger, ha, vroeger was 't altijd mooi weer... Troosteloos weer is 't nu en dan geeft het gemijmer aan hoe jij steeds weer opduikt in mooie herinneringen mij, jawel, troost.

Geniet van je maand,

Wim